سن ابتلا به پیرگوشی

بسیاری از افراد بالای50 سالمتوجه می شوند که شنیدن صدای آرام یا صدای زیر برایشان مشکل شده است و گاهی اوقات صحبت کردن و فهمیدن حرفهای دیگران بخصوص اگر یک صدای زمینه ای دیگری مثل موسیقی هم وجود داشته باشد برایشان سخت شده است.

بعد از چند سال ممکن است شنیدن همصداهایزیر و هم صداهای بم برای این افراد مشکل شود. این کاهش تدریجی شنوایی را اصطلاحاًپیر گوشی(presbyacusis)می نامند که یک ویژگی طبیعی پیر شدن می باشد.

از هر 5 نفری که در سنین 50 تا 60 سال قرار دارد یک نفر و از هر 3 نفری که در سنین 60 تا 70 سال قرار دارند یک نفر به پیر گوشی مبتلا می شود.

نیمی از افراد بالای 70 سال دچار پیر گوشی هستند. این وضعیت در مردها شایعتر بوده و در بعضی خانواده ها بیشتر دیده می شود.

بیماری مهمی که در گوش سالمندان دیده می شود، همان کاهششنواییاست. کاهش شنوایی روی کیفیت زندگی سالمند تاثیر می گذارد.

انسان ها در طول سالیان و تقریبا با گذشت هر دهه از عمر بخشی از سلول های بدنشان را از دست می دهند.

اگر سلول ها قابلیت ترمیم داشته باشند، می توانند بازسازی شوند اما در مورد سلول هایی که قدرت بازسازی ندارند، باید گفت از دست دادن این نوع از سلول ها باعث از دست رفتن کارکرد عضو می شود و یکی از سلول هایی که قدرت بازسازی ندارند، سلول های شنوایی موجود در گوش سالمندان هستند.

از دست رفتنسلول های شنواییرا در دهه دوم و سوم زندگی مشاهده می کنیم. البته از دست رفتن سلول های شنوایی در جوانان علامتی ندارد ولی این روند تدریجی است و طی سال ها اتفاق می افتد و در سالمندی سرعت بیشتری می گیرد.

تاثیر آن ابتدا روی فرکانس هایشنیداریاست. وقتی درگیری در سلول ها به فرکانس های شنیداری رسید، فرد دچار کاهششنواییمی شود که اصطلاحپیرگوشیرا برای آن به کار می برند.

به طول معمول سالمندان از 70 سالگی به بعد درجه هایی از این کاهش شنوایی را دارند ولی فقط 40 درصد از آنها به وسایل کمک شنوایی نیاز پیدا می کنند.

سن ابتلا به پیرگوشی